بررسی اثر بارگذاری فوری فاقد تماس های اکلوزالی ایمپلنت های کاشته شده در حفره دندان های تازه کشیده شده ثنایا و پره مولر بر موفقیت کلینیکی ایمپلنت

روش های پایه جای گذاری ایمپلنت توصیه می کنند که حداقل 6 ماه بعد از کشیدن دندان و با استفاده از فلپ full thickness ایمپلنت ها در محل قرار داده شوند اما یک سری تغییرات فیزیولوژیک بعد از کشیدن دندان سبب از دست رفتن حجم استخوان به صورت عمودی و افقی خواهد شد.از طرفی کنار زدن فلپ thickness full در جایگذاری تاخیری ایمپلنت می تواند باعث تحلیل استخوان با کال و از دست رفتن نسج نرم شود که مجموعه این عوامل می تواند زیبایی نهایی بیمار را مورد مخاطره قرار دهد. جایگذاری فوری ایمپلنت و قرار دادن فوری رستوریشن آن احتمال کسب نتایج فانکشنال و زیبایی بهتر و سریعتر را فراهم می کند.مزایای دیگر این روش دوره کوتاهتر، کاهش تعداداعمال جراحی و حضور استخوان آلوئولر بعد از کشیدن دندان است .بر این اساس مطالعه حاضر با هدف ارزیابی نتایج کلینیکی و رادیوگرافیکی جایگذاری فوری ایمپلنت در ساکت دندانهای تازه کشیده شده و بارگذاری فوری آن توسط رستوریشن بدون کنار زدن فلپ طراحی گردید. مواد و روش ها: ابتدا بیمارانی که کاندید ایمپلنت گذاری فوری ناحیه قدام و پرمولر بودند با در نظر گرفتن معیارهای ورود وارد مطالعه شدند. برای هر بیمار رادیوگرافی پانورامیک گرفته شده و رادیوگرافی های پری اپیکال بوسیله xcp برای مقایسه در جلسات بعد تهیه شد.در مرحله جراحی دندان ها با حداقل تروما خارج شدند.هیچ فلپ یا برشی در محل داده نشد. دریل کردن حداقل 5-3 میلیمتر اپیکالی تر از اپکس ریشه دندان و 2 میلیمتر عمیق تر از طول ایمپلنت انجام میگرفت.حفره استخوانی توسط محلول تتراسایکلین شسته شد. ایمپلنت (biohorizone )به طور دستی در محل جایگذاری شده به طوری که شولدرایمپلنت از نظر باکولینگوالی در سطح کرست استخوان آلوئول و 4-3 میلیمتر پایین تر از پایین ترین نقطه مارژین لثه لبیال مجاور باشد. در صورتیکه پس از کاشت ایمپلنت فاصله بین ایمپلنت و دیواره های ساکت بیشتر از 2 میلیمتر بود گپ موجود با fdba پر می شد. اباتمنت روی ایمپلنت قرار داده شده و با توجه به فضای موجود ادجاست و روکش موقت به روش مستقیم اماده شد،بدین صورت که پس از آماده شدن رستوریشن موقتی در رابطه سنتریک و اکسنتریک خارج از اکلوژن باشد و به شکلی طراحی شده که در مزیال و دیستال آن 1 میلیمتر فضا وجود داشته باشد وبه مدت 3 ماه باقی میماند.پس از 3 ماه روکش نهایی اماده شده و روی ایمپلنت قرار میگرفت. بررسی های مربوط به بافت نرم در زمانهای 0و1و3 ماه پس از سمان رستوریشن نهایی وسایر متغیر ها در زمانهای1و3 ماه پس از سمان رستوریشن نهایی صورت میگرفت. نتایج: در این مطالعه 15 بیمار تحت جراحی کشیدن دندان و جایگذاری فوری ایمپلنت قرار گرفتند که 6 بیمار حین جراحی از مطالعه خارج شدند . در نهایت 9 بیمار با میانگین سنی 2/42 سال با 9دندان پرمولر وارد مطالعه شدند. هیچ شکست درمانی دیده نشد. تغییرات عمق پاکت بین 1 و 3 ماه بعد از سمان کراون نهایی از نظر آماری معنی دار نبود. میزان ایندکس پلاک و ایندکس خونریزی در زمان 3 ماه بعد از سمان رستوریشن نهایی نسبت به زمان 1 ماه بعد کاهش پیدا کرده بود که کاهش در میزان ایندکس خونریزی بیشتر بود. در رابطه با هر دو ایندکس ، کاهش از لحاظ آماری معنی دار نبود. تفاوت میزان تحلیل استخوان مارژینال در مزیال ایمپلنت در زمان های 1 و 3 ماه پس از سمان کروان نهایی از لحاظ آمادی معنی دار نبود. تفاوت میزان تحلیل استخوان مارژینال در دیستال ایمپلنت در زمان های 1 و 3 ماه پس از سمان کروان نهایی از لحاظ آمادی معنی دار بود. فاکتور مورد بررسی دیگر این مطالعه ایندکس پاپیلا بود که 1 و 3 ماه پس از سمان کراون نهایی در ایمپلنت های جایگذاری شده بررسی شد و در تمام پاپیلاهای مورد بررسی درجه ایندکس پاپیلا 3 بود و بین 1 و 3 ماه تفاوتی وجود نداشت. نتیجه گیری: جایگذاری ایمپلنت در ساکت دندان تازه کشیده شده و بارگذاری فوری آن می تواند باعث حفظ بافت نرم ناحیه اینترپروگزیمال شود و میزان بقای ایمپلنت در این روش قابل مقایسه با روش معمول جایگذاری ایمپلنت در ریج های ترمیم یافته است.